Hey Anne, heb je even? Ik ben er officieel over uit dat ik op het zelfde geslacht val. Hoe kom ik uit de kast?

Leestijd 4 minuten

Voor degene die onder een steen hebben geleefd: uit de kast komen betekent dat je besluit om je omgeving te vertellen dat je niet op het tegenovergestelde geslacht valt, wat voor vorm dat ook mag aannemen. Maar laten we eerlijk zijn, voordat je zover bent is er vaak een flinke interne worsteling (‘struggle’) aan voorafgegaan. Vaak gaat de ontdekking dat je misschien niet op het tegenovergestelde geslacht valt gepaard met een fase van ontkenning. Eerst wil je niet geloven dat je buiten de ‘norm’ valt. Je wil niet anders zijn dan de rest (waarom moet ik nou weer anders zijn dat de rest?!). Je probeert wellicht de gevoelens te onderdrukken en je voor te doen als iemand die je niet bent. Zelfs als je je in de meest accepterende omgeving begeeft, moet je eerst nog de strijd met jezelf aangaan.

De eeuwige worsteling met zelfacceptatie kan voelen alsof je vastzit in een doolhof, vol met twijfels zoals: ‘Ben ik wel normaal?’, ‘Doe ik iets geks?’ en ‘Mag ik dit wel voelen?’. Die innerlijke dialogen zijn universeel. Geloof me iedereen (homoseksueel, biseksueel, bicurious, aseksueel, demiseksueel, panseksueel, omniseksueel, androseksueel, queer, of zelfs hetero) vraagt zich wel eens af of ze wel goed genoeg zijn zoals ze zijn.

Zelfacceptatie staat bovenaan op de lijst van zaken die bijdragen aan een gelukkig leven. Maar waarom is het dan zo lastig? Omdat we zo graag door anderen geaccepteerd willen worden. De angst om afgewezen te worden vanwege onze minder fraaie (of minder sociaal geaccepteerde) kanten is echt reëel. Van oudsher hebben we het gevoel gehad dat we ergens bij moeten horen om te overleven. Deze diepgewortelde basisbehoefte zorgt ervoor dat we altijd alert zijn op het gevaar om buitengesloten te worden. Dus wat doet de mens dan? We stoppen onze minder leuke kanten weg voor de buitenwereld en straffen onszelf van binnen (Moet je nou echt weer de moppentapper uithangen? Kan je nou nooit eens gewoon leuk meedoen? Stel je niet zo aan joh!). Deze gevoelens kunnen (helaas) best lang aanhouden. Net zo lang als jij nodig hebt om jezelf te accepteren zoals je bent. Als je uiteindelijk jezelf, inclusief je onhebbelijkheden, hebt kunnen accepteren, wordt het een stuk makkelijker om jezelf ook aan anderen te laten zien zoals je echt bent.

Als het goed is, heb je het ellendige gevecht met jezelf gewonnen (good for you!). Je weet wie je bent en je bent er gelukkig mee (hoe lekker is dat?). Nu vind je dat het tijd is dat de mensen om je heen dat ook weten. Daarmee heb je stap 1 al volbracht: je doe het op je eigen tempo en je zorgt dat je er klaar voor bent. Het is jouw proces en jij bepaalt het tempo. Om de volgende stappen prettig te laten verlopen en je niet direct af te schrikken, is het handig om iemand te kiezen waarvan je het belangrijk vindt dat die persoon het weet. Begin met iemand die je vertrouwt en waarvan je weet dat ze je zullen steunen. Als mensen niet fijn reageren, ga dan niet met ze in discussie. Blijf kalm en weet dat het hun probleem is, niet het jouwe. Als je merkt dat je vrienden kwijtraakt, weet dan dat het geen echte vrienden zijn.

Maar, wees je er ook van bewust dat de eerste reactie van mensen op jouw ‘coming out’ soms voort kan komen uit onwetendheid, verlegenheid of angst voor het onderwerp. Jij hebt al een heel proces doorlopen, maar voor degene aan wie je het vertelt, is dit misschien de eerste keer dat ze hiermee geconfronteerd worden. Sommige mensen reageren misschien niet direct; het kan zijn dat ze je meteen accepteren, maar gewoon niet weten wat ze moeten zeggen. Veroordeel de reactie van een ander niet meteen, geef ook hen de ruimte en tijd om deze informatie te verwerken.

Vergeet niet, dit hele proces draait om jou. Jij hebt al een enorme reis afgelegd en je bent op een plek aangekomen waar je trots op mag zijn. Het belangrijkste advies dat ik je kan geven: wees geduldig, met jezelf en met anderen. De mensen die echt om je geven, zullen je steunen, ook al hebben ze misschien even tijd nodig om eraan te wennen.

‘Hey Anne, heb je even?’- Wat is het? 

In de column ‘Hey Anne, heb je even?’ geeft Anne Geerdes antwoord en raad op de vragen van lezers. Het is een eerbetoon aan ‘Dear Dolly’ van Dolly Alderton, die en soortgelijke rubriek had in The Sunday Times. Aan de hand van Alderton’s boek, evenals gepubliceerde artikelen en diverse literaire werken, probeert Anne zo goed mogelijk advies te geven. Beschouw ‘Hey Anne, heb je even?’ als een grote zus aan wie je alles, maar dan ook alles, mag vragen. Niks is te gek. Disclaimer: Anne is geen getraind adviseur, maar slechts een jonge dame die, waarschijnlijk net zoals jij, het leven en haar belangrijke lessen probeert te begrijpen.